Naar het oordeel van de Stichting het Cuypersgenootschap verdienen de protestantse (van oorsprong gereformeerde) Immanuëlkerk en de voormalig gereformeerde Maranathakerk (nu plaats van samenkomst van een evangelische gemeente) in Maassluis als gemeentelijk monument te worden aangemerkt.

Volgens het Cuypersgenootschap is de Immanuëlkerk in de Lange Boonestraat monumentwaardig omdat die behoort tot het late werk van de gereformeerde kerkbouwarchitect Boeyinga. Bovendien is het een beeldbepalend gebouw aan de rand van Maassluis’ binnenstad. Ook meent het Cuypersgenootschap dat de Immanuëlkerk van cultuurhistorisch betekenis is vanwege het belang van het bedehuis voor de ontwikkeling van de Gereformeerde Kerk te Maassluis in de naoorlogse jaren. De kerk werd gebouwd als vervanging van het in de Tweede Wereldoorlog verwoeste kerkgebouw uit 1892. Ook de reeks gebrandschilderde vensters, voorzien van Bijbelse voorstellingen, zijn van belang, omdat die kenmerkend zijn voor de naoorlogse bloei van kerkelijke kunst onder de gereformeerden.

Ook over de vroegere gereformeerde Maranathakerk aan de G.A. Brederolaan is het Cuypersnootschap enthousiast. Dat kerkgebouw is volgens haar eveneens een belangwekkend voorbeeld van naoorlogse gereformeerde kerkbouw in Maassluis, omdat de bouwwijze getuigt van een duidelijke functiescheiding tussen kerkzaal en nevenruimten, die steeds meer gebruikt werden voor niet-zondagse neven- en buurtactiviteiten. Het kerkgebouw is bovendien beeldbepalend aan de vijver langs de G.A. Brederodelaan in de wijk Sluispolder. Het cultuurhistorisch belang grondt de Stichting op de betekenis van het complex voor de groei van de gereformeerde bevolking in Maassluis gedurende de naoorlogse jaren.