“De Ark gaat dicht; wij zijn ontworteld…”

Laatste dienst in ‘De Ark’ te Groningen met publicatie van gedenkboek.

Op zondag 22 augustus 2021 werd in de protestantse (voormalig gereformeerde) kerk De Ark aan de Haydnlaan in de Groninger wijk Helpman de allerlaatste kerkdienst gehouden. Op 8 september 2020 werd al ‘voor 3/4 deel afscheid’ van het kerkgebouw genomen, omdat (tot de definitieve sluiting op 22 augustus) er nog maandelijkse diensten gehouden konden worden, al verliepen de onderhandelingen daarover ‘moeizaam’.

De voorzijde van de liturgie van de afscheidsdienst (ontwerp: Roelie Miske).

In de dienst, die om 10 uur begon, ging pastor Frieda Jager voor.  Na afloop van de dienst werd ook afscheid genomen van Chris van Bruggen (75), die gedurende maar liefst zestig jaar organist/pianist/cantor was, aanvankelijk in de hulpkerk aan de Coendersweg in Helpman, en vanaf de opening van De Ark, in 1964, in de kerk die nu haar deuren sloot. In de dienst werd het gesproken woord op ruimhartige wijze afgewisseld met muziek.

De Schriftlezing was uit gedeelten van Genesis 8 en 9, over Noach, die na de Zondvloed opdracht kreeg de door hem gebouwde Ark te verlaten, waarna God hem beloofde: “Ik ga met u een verbond aan. (…) Ik zet mijn boog in de wolken, ten teken van mijn Verbond”.

Tijdens de dienst las Elsbeth Willemse de ‘150 woorden’.

De overdenking.

Pastor Frieda Jager merkte onder meer op dat we “vandaag bijeen zijn, weg uit de drukte en de zorgen van het leven, in de warmte, de stilte en de veiligheid van De Ark. Dit huis, waar bijna zestig jaar mensen zijn samengekomen om te bidden, te zingen, te luisteren en koffie te drinken, en waar gedoopt werd, belijdenis werd gedaan en van waaruit geliefden begraven werden. Na bijna zestig jaar gaat De Ark dicht, is de plaats waar we samenkwamen van de hand gedaan. Wij zijn ontworteld. Maar gemeente-zijn is wat je met elkaar en voor elkaar doet. We moeten andere wegen vinden om samen gemeente te zijn.

Pastor Frieda Jager (foto: Cor Bouw).

Noach moest het leven weer oppakken nadat hij en de zijnen uit de veilige Ark kwamen. Gaandeweg Noachs verhaal en dat van ons merken we dat ze dezelfde impact hebben. Hoe na een verlies verder gaan? Hierin zijn we bijna allemaal ervaringsdeskundigen. Waar haalde Noach de moed vandaag om na de Ark een nieuw leven te beginnen? Zouden wij dat kunnen? Dit verhaal is denk ik ook ons verhaal. Noach vertrouwde op zijn God, die hem opdroeg een Ark te bouwen. Aan deze Noach mogen wij onze gemeente verbinden. Niet bang voor het nieuwe, maar vertrouwend op God. God is er ook ná De Ark en deed een belofte aan hem en aan ons. Hij sloot een Verbond, en het teken is de regenboog. De boog in de wolken, die ons herinnert aan het altijddurende verbond tussen God en alle levende wezens.

“Verdriet, machteloosheid, boosheid soms…”

Noach moest de Ark verlaten die hem zoveel veiligheid bood. Hij moest opnieuw beginnen. Ook wij moeten onze geliefde Ark verlaten, die veilige en heilige plek voor vele Arkers. Het voelt als een groot verlies. We kunnen De Ark eigenlijk niet loslaten. Er is verdriet, machteloosheid, boosheid soms, rouw om iets wat niet terug komt. Hoe het ook zij, we hebben in de afgelopen jaren geleerd om elkaar vast te houden, elkaar trouw te zijn en te blijven, begrip voor elkaar te hebben, óm te zien naar elkaar, en beetje bij beetje los te laten. Dat vermogen heeft God in ons gelegd. We kunnen elkaar daarbij helpen. Bovenal: God zal ons helpen. ‘Een schoot van ontferming is onze God’.

Chris van Bruggen en Jan Arjen Mondria spelen ‘Actus Tragicus’ van J.S. Bach (foto: Cor Bouw).

Dit is het mooie van Gods belofte aan ons: God helpt je altijd om weer op te staan en weer vooruit te kijken. God gaat met ons mee. Hij heeft ons beloofd: ‘Ik zal er zijn’.”

In het dankgebed werd gebeden voor de nood in de wereld, maar ook “voor de mensen van De Ark die afscheid moeten nemen van hun geliefde kerk. Er is gevochten om de kerk te behouden, maar het is niet gelukt. Dat wekte teleurstelling, boosheid en verdriet op. Wees met hen zodat ze hun verbondenheid niet opgeven”.

Elsbeth Willemse leest 150 woorden (foto: Cor Bouw).

Na de dienst.

Na afloop van de dienst werd namens de kerkenraad een dankwoord gesproken tot organist Jan Arjen Mondria, die weliswaar als organist van De Ark afscheid nam, maar in die functie elders in Groningen-Zuid verder gaat. Ook werd pastor Frieda Jager bedankt, evenals de kerkrentmeester van De Ark en natuurlijk ook de kosters.

De hulpkerk aan de Coendersweg in Helpman, die van 1933 tot 1964 dienst deed tot de ingebruikneming van ‘De Ark’.

Daarna sprak de voorzitter van de kerkrentmeesters van de Protestantse Gemeente Groningen Chris van Bruggen toe, die – nog net geen 16 jaar jong – in 1961 begon als hulporganist in het noodkerkje aan de Coendersweg, en bij de ingebruikneming van De Ark, in 1964, organist/pianist/cantor van deze kerk werd. “Als kerkmusicus heeft hij een belangrijke bijdrage geleverd aan de liturgie en aan de vernieuwing van de kerkmuziek”. De Vereniging voor Kerkrentmeesterlijk Beheer van de Protestantse Kerk in Nederland kende hem het insigne goud en briljant toe, bestemd voor kerkelijke medewerkers ‘met buitengewoon lange adem’.

Dr. George Hooijer (links), voorzitter van het College van Kerkrentmeesters, overhandigt de oorkonde, behorende bij het aan Chris van Bruggen toegekende ‘insigne goud en briljant’ (foto: Tjip van der Werf).

Namens de Arkgemeenschap werd Van Bruggen hartelijk toegesproken, waarbij hem ook enkele cadeaus werd aangeboden, onder andere in de vorm van een glasmozaïek.

Aanbieding gedenkboek: Herinneringen aan De Ark.

Het gedenkboek ‘Herinneringen aan De Ark’.

Aan mevr. Smit-Datema, een 94-jarig gemeentelid, werd het eerste exemplaar van het zeer interessante gedenkboek ‘Herinneringen aan De Ark’ aangeboden.

Ouderling Lenie Kuizenga-Jansen (r.) reikt het boek uit aan mevr. Trijn Smit-Datema (foto: Tjip van der Werf).

Hier meer bijzonderheden over het gedenkboek.

De laatste dienst in ‘De Ark’ te Groningen (22 augustus 2021)

© 2021. GereformeerdeKerken.info