Laatste dienst van de Gereformeerde Kerk te Rijsoord.

Op zondag 14 januari 2024, ’s morgens om half tien vond in de Opstandingskerk in het Zuid-Hollandse Rijsoord de laatste dienst plaats.

Het was een gezamenlijke dienst van De Gereformeerde Kerk te Rijsoord met de gemeenteleden van de Protestantse Gemeente te Ridderkerk, die met ingang van 21 januari bijeenkomen in de Ridderkerkse protestantse (voormalig gereformeerde) kerk De Levensbron; de twee kerken gaan fuseren. De afscheidsdienst stond onder leiding van ds. E.G. Matser. Organist tijdens deze afscheidsdienst was de heerJacob van Nes, die aan het eind van de dienst door de predikant bedankt werd voor het vele werk dat hij als organist voor de begeleiding van de gemeentezang in de Opstandingskerk had gedaan, wat door de gemeenteleden met applaus bevestigd werd.

Enkele van de gezongen liederen waren ‘Zing mijn ziel, voor God de Here’; ‘De Heer heeft mij gezien en ongedacht’; en ‘Verberg mij nu onder Uw vleugels, Heer’.

Aan het begin van de dienst.

De voorzitter van de kerkenraad las aan het begin van de dienst een brief voor van de classispredikant van Zuid-Holland Zuid, ds. Gerrit van Meijeren, waarin deze de gemeente een hart onder de riem stak nu de Opstandingskerk verlaten en aan de eredienst onttrokken wordt. ‘Dat gaat gepaard met gevoelens van verdriet. Maar we worden gedragen door de Eeuwige. Bedenk wat in de Opstandingskerk gedaan is. Zonder dat werk zou deze wereld er anders uitgezien hebben. Kortom wees – zoals Paulus zei – standvastig en onwankelbaar en zet u in voor de wereld. Het einde is het einde niet, dat is Zijn belofte!’ Met het oog op het samen kerkzijn in De Levensbron wenste de classispredikant de gemeente Gods zegen toe.

In het gebed vroeg ds. Matser om ontferming voor de wereld, ‘die vol leed en geweld is en waar mensen, door U geschapen, worden vertrapt, gemarteld, uitgestoten’; én voor de eigen gemeente, nu afscheid van de kerk genomen moet worden. ‘Dat roept emoties op, omdat wij hier een verleden hebben: er werd gedoopt, getrouwd, en geliefden werden van hier uitgedragen. (…) Ontferm U over ons en laat ons weten dat U bij ons bent en met ons meetrekt naar een hoopvolle toekomst, Uw toekomst”.

De lezingen.

Nadat de kinderen van de kindernevendienst naar voren geroepen waren en hun gevraagd werd of ze wel eens verhuisd waren (en dat dit bij allen het geval bleek), werd de eerste lezing gehouden uit Jesaja 62 vers 1 – 5: Vreugde om Jeruzalem. De tweede lezing was uit Johannes 2 vers 1 tot 11, over de Bruiloft te Kana, waarna lied 525 gezongen werd, ‘Wij willen de bruiloftsgasten zijn’.

De verkondiging.

De predikant begon met er op te wijzen dat het eerste wonderteken van Jezus was het veranderen van water in wijn. ‘Dat lijkt wel het meest overbodige. Als je nou een blinde ziende maakt, daar heb je wat aan, of als je een verlamde weer laat lopen, daar kun je mee uit de voeten. Maar water in wijn veranderen? Wat voor zin heeft dat?’ En toch!

We zijn op die bruiloft te Kana. Dat is het begin van Jezus’ openbaar optreden. Wat hier gebeurt is heel wezenlijk. Het is niet zomaar een toevallig bruiloftsverhaal. Het is een verhaal met een bijzondere betekenis. Hier hebben we het grondprincipe van Jezus’ optreden te pakken. De overige wondertekenen vloeien daaruit voort. Het geeft ons een blik in de toekomst waar Gods heilsplan op uitloopt. En dat begint hier in Kana. Johannes zegt: wat de profeten ons van oudsher hebben gezegd, staat op het punt te beginnen. Jezus Zelf is daarvoor naar de aarde gekomen. Jezus’ bediening zal eindigen met de Grote Bruiloft, waar Openbaring over spreekt: “Ik zal tonen de bruiloft van het Lam”. Daarnaar zijn we op weg. In Kana wordt dat Heilsplan duidelijk gemaakt.

Wie waren de genodigden? In ieder geval Maria, Jezus en de discipelen. En wie er trouwden? Dat weten we niet en dat doet ook niet ter zake. Wij mogen ons vereenzelvigen met wat hier gebeurt. Het gaat om hen die zich geroepen weten. (…) Als Maria tot Jezus zegt: ze hebben geen wijn meer, zegt Jezus dat Zijn ure nog niet gekomen is. Want het gaat om dat ene beslissende uur, het uur van het Kruis. Jezus heeft nog een weg af te leggen, een weg die zal eindigen met dood én Opstanding. Maria weet de betekenis van Jezus’ woorden en vraagt de bedienden alles te doen wat Jezus hun zal zeggen.

Vandaag nemen we afscheid van deze kerk. Deze kerk heet niet voor niets Opstandingskerk. Gods plan gaat door. Het leven van Jezus eindigt niet in graf. Hij wil ons brengen tot in de schoot van Zijn Vader. Hij weet van de nood van de wereld. Hij weet hoe mensen elkaar naar het leven staan. Zes watervaten waren er in Kana: zes scheppingsdagen. De zevende dag moet nog komen. Wij zijn op weg naar de zevende dag. We nemen weliswaar afscheid van dit kerkgebouw, maar we zijn nog steeds onderweg, samen onderweg naar die zevende dag!

Dat is dan ook de reden dat we de Bijbel, het avondmaalsstel, de paaskaars en de antependia de kerk uitdragen: als symbool dat de reis doorgaat. We verhuizen, maar we zijn nog steeds op weg. We gaan op weg naar de plaats die God Zelf ons bereid heeft, zoals het volk Israël verder moest trekken, met een tent, de tabernakel. Zo gingen ze tezamen, God en mensen.

Wat wij vandaag doen lijkt ook wel een beetje op een huwelijk. Zoals een bruid haar ouderlijk huis verlaat en de uitzet meeneemt, zo verlaat onze gemeente ook haar ouderlijk huis en gaat volgende week samenwonen in De Levensbron te Ridderkerk, aan de andere kant van de snelweg. Samenwonen. De officiële huwelijksvoltrekking laat nog even op zich wachten. Maar we hebben samen uitgesproken: we willen samen op weg.

Beide partners hebben hun eigen gewoonten. Soms moet je dan wat water bij de wijn doen, om samen weer een weg vinden om verder te gaan. God zegt: ‘Ik trek met jullie mee. Ik laat jullie niet los. Ik laat jullie niet gaan’.

Het verhaal van Jezus begint op een bruiloft en loopt uit op een Bruiloft. Ondertussen wil Jezus ons de wijn blijven geven als perspectief voor de toekomst. Hij trekt met ons mee. In Prediker wordt ervan gezegd: ‘een drievoudig snoer wordt niet spoedig verbroken’. Daar vertrouw ik op. Zolang wij ademhalen schept Gij in ons de kracht. Amen.

Afscheid van het kerkgebouw.

Dat lied (657) werd na de preek gezongen. Na de collecte werd stilgestaan bij het afscheid van het kerkgebouw, eerst ook in het gebed: ’Het is moeilijk om afscheid te nemen. Om dit gebouw definitief te moeten verlaten. En toch is er hoop omdat U met ons meetrekt. U laat ons niet gaan. U hebt een nieuwe plek voor ons bereid. Zoals de wolkkolom destijds het volk Israël voorging, gaat U voor ons uit naar die nieuwe plek. We bidden voor de twee gemeenten die met ingang van de volgende week samengaan. We vertrouwen er op dat U ons als een derde snoer samenbindt. Het gaat met vallen en opstaan, maar als we U in het oog houden dan is er Toekomst. Als we hier straks vandaan gaan, dat we ons dan allen gedragen weten door Uw zegen en dat U met ons meegaat.

De liturgische voorwerpen.

Het gebed werd voortgezet bij de liturgische voorwerpen. Achtereenvolgens sprak de predikant een kort gebed uit bij de Bijbel, de doopvont, de knielbank, de liturgische tafel, het antependium, de plaats waar bij uitvaarten de kist stond, de paaskaars en de collecteschaal. De gebeden werden door de gemeente telkens beantwoord met ‘Blijf in ons midden, ga met ons mee’.

De voorzitter van de kerkenraad overhandigde aan het eind van de dienst tenslotte symbolisch de sleutel van het kerkgebouw aan het College van Kerkrentmeesters. Daarna konden de gemeenteleden bijeenkomen voor een kop koffie.

Gedenkboek.

Over enkele weken verschijnt naar aanleiding van de buitengebruikstelling van de Opstandingskerk te Rijsoord een fotogedenkboek. Tijdens deze dienst werden  de laatste foto’s voor het boek gemaakt. We komen er t.z.t. uiteraard op terug. Ook zullen we binnenkort uitvoerig verhalen over de geschiedenis van De Gereformeerde Kerk te Rijsoord.

© 2024. GereformeerdeKerken.info

Beeldverslag van de laatste dienst in de Opstandingskerk te Rijsoord.