Na een feestelijk openingsweekend is de ‘volgepakte’ protestantse (voormalig gereformeerde) Zuiderkerk in Drachten op zondag 27 maart 2022 opnieuw in gebruik genomen. De kerk werd in de afgelopen maanden ingrijpend vernieuwd.

Vrijdagavond 25 maart was er een feestavond in de kerk, waar het ging om ‘ontmoeting en gezelligheid, met een Rad van Avontuur en een hapje en een drankje’. Zaterdag was er een open huis, toen men de vernieuwde kerkzaal kon bekijken, terwijl op zondag de feestelijke openingsdienst gehouden werd.

De officiële opening.

Behalve het hele pastoraal team verleenden onder meer ook een zanggroepje en een ensemble van muziekkorps ‘Crescendo’ medewerking. Ds. Dieuwke van der Leij, pastor Rudie Koetje, pastor Sjouke van der Meulen en ds. Peter Smilde gingen in de dienst voor. Ds. Gera den Dikken was door ziekte verhinderd.

De voorzitter van de kerkenraad, mevrouw Sandra Tromp, hield voorafgaande aan de dienst bij de ingang van de Zuiderkerk een korte toespraak met het oog op de officiële heropening van de kerk. Ze bracht in herinnering hoe de kerk, die in 1925 in gebruik genomen werd, aanvankelijk geen orgel had en de gemeentezang tientallen jaren lang begeleid werd door het muziekkorps ‘Crescendo’, en hoe de kerk sindsdien enige keren ingrijpend aangepast werd. Na het doorknippen van een lint verklaarde zij de kerk voor geopend. Ze hoopte dat nog lang met plezier van dit kerkgebouw gebruik gemaakt mag worden.

De openingsdienst.

Het intochtslied was psalm 84 vers 1 en 5: ‘Hoe lieflijk hoe goed is mij Heer het huis waar Gij Uw naam en eer hebt laten wonen bij de mensen’. Deze tekst werd niet voor niets gekozen: de predikant maakte de gemeenteleden erop attent dat op de voorgevel van de kerk destijds een gedenksteen geplaatst werd met de tekst uit psalm 84 vers 11a: ‘Eén dag in Uwe voorhoven is beter dan duizend elders’.

De heer Cor Staal, voorzitter van het College van Kerkrentmeesters, vertelde het een en ander over de vernieuwing van de kerk. De plannen, die begonnen met ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, werden steeds groter. Dankzij de medewerking van vele vrijwilligers lukten die plannen boven verwachting. ‘Het is het begin van een Zuiderkerk die tintelt en bruist, waar leven is en ruimte voor een scala van kerkelijke en niet-kerkelijke activiteiten, een kerk die open staat voor iedereen. Ik ben ervan overtuigd dat we daarmee velen in beweging kunnen brengen’, aldus Cor Staal.

De gekozen liederen pasten goed bij het feestelijke karakter van de dienst, zoals onder meer lied 280: ‘De vreugde voert ons naar dit huis, waar ’t woord aan ons geschiedt’; lied 971: ‘Zing een nieuw lied voor God de Here en wees van harte zeer verblijd’; lied 320: ‘God wil aan ons telkens weer tonen dat Hij genadig is en trouw’, waarin ook de woorden: ‘Maar niet met hout en steen alleen is ’t grote werk gedaan. Het zal om ons zelven gaan’; en lied 968, dat staande in het Fries gezongen werd: ‘De tsjerke fan ús Heare’. Het lied Dona nobis pacem (Heer geef ons vrede) werd door de gemeente in canon gezongen.

De lezingen waren uit psalm 84, ‘Hoe lieflijk is Uw woning, Heer van de hemelse machten’ en uit Lucas 19 vers 45 tot 48, handelend over de tempelreiniging (het uitdrijven van de handelaars).

De overdenking.

Ds. Smilde zei in zijn overdenking wel eens mensen rond te leiden door de Zuiderkerk die er nu zo anders uitziet dan vroeger, toen ‘Crescendo’ nog op de nu weggehaalde galerij (‘kreake’) tegenover de preekstoel zat, om de gemeentezang te begeleiden; de kerkzaal met die prachtige ramen. “Nu hangen de lampen als aureolen boven de heiligen. Het is een heilige ruimte. De mensen worden vaak wat stil. Eigenlijk is een kerk nooit af. En áls ‘ie af is dan is het een huis waar je kunt wonen, waar God en mensen samenkomen. De kerk is áf, als het niet alleen een heilige ruimte is, maar als het Heilige er ook gebeurt; dat de woorden uit de Bijbel gehoord worden, dat de gebeden en de lofzangen opstijgen en dat de sacramenten worden bediend; én wanneer na afloop koffie gedronken wordt. Als er een ontmoeting plaatsvindt tussen mensen en de Levende God”.

“Soms hoor je: we moeten niet investeren in stenen maar in mensen. Dat klinkt heel vroom, maar we moeten wel degelijk ook investeren in stenen. De mens kan niet zonder onderdak. Dat zien we in Oekraïne, waar miljoenen mensen verdreven worden die onderdak zoeken, ook in Drachten. Onze opdracht is hen te helpen aan onderdak. We hebben allemaal onderdak nodig. Dat hebben we in onze gemeente van Drachten de afgelopen jaren zelf gezien als een stukje kerkelijk onderdak sluit [daarbij doelde de predikant op de sluiting van de Menorah en De Arke]. Dan voel je je verweesd. Waar moet je heen? Dan moet je opnieuw zoeken naar onderdak. Zelfs God schaamt zich niet ‘onder dak’ te wonen. Hij woonde in de Tabernakel, in de Tempel van Jeruzalem. Maar denk ook aan de stal met de os en de ezel”.

“Drieduizend jaar geleden werd de tempel van Jeruzalem gebouwd. Dat duurde langer dan de verbouwing van onze Zuiderkerk. De priesters droegen de Ark van het Verbond eerbiedig de tempel binnen, in het Heilige der Heiligen. Toen vulde zich de hele tempel met een wolk: de Majesteit van God vulde de hele tempel. De tempel van Jeruzalem was het Huis van God. Hij woonde er verborgen. Je kon er niet zomaar even binnenlopen. Het was geen ‘open huis’. Zo mocht alleen de Hogepriester eens per jaar in het Heilige der Heiligen komen”.

“Maar de mussen en de zwaluwen werden niet tegengehouden. Ze kwamen zelfs in de tempel door de gaatjes en de kieren, zelfs in het Heilige der Heiligen. Wat is de betekenis van die vogels? Wordt er gedoeld op Jezus, die, op het moment dat Hij stierf aan het kruis, het voorhangsel van de tempel deed scheuren, zodat de toegang naar God geopend werd? Of doelt het op ons zoals we hier samen zijn, die dankzij Jezus toegang hebben tot God? Of wordt iedereen er misschien mee bedoeld? Gelovigen én niet-gelovigen? Of zijn die vogels de kinderen?”

“De meerderheid van de Nederlanders gelooft niet meer, zegt een pas verschenen rapport. We zijn een minderheid geworden. Is het eigenlijk nog wel nodig in deze tijd een nieuwe kerk te bouwen of een kerk op te knappen? Ik geloof absoluut dat het zin heeft, dat het nódig is; juíst nú is het noodzakelijker dan ooit. Wie zijn straks de vrijwilligers die nu nog overvloedig uit de kerken komen? Wat doe je met die leegte die ieder mens voelt en die men probeert te vullen met een betekenis? Is dat te vinden door geld, succes, vriendschap, bezit? Of heb je er meer voor nodig?

“Daarvoor heb je de Levende God nodig. We kunnen de leegte in onze harten alleen maar vullen als de Levende God in ons leven komt: ‘Hij is een zon en een schild’. Dát heeft een mens nodig. Jezus is een oase in een dal van dorheid, een bron van kracht. Dat is nodig in een dorre, duistere wereld, waar we op zoek zijn naar een spoortje van licht, kracht, hoop en liefde”.

Gebedsintenties.

Na de overdenking sprak de predikant een tweetal gebedsintenties uit waarbij hij twee kaarsen aanstak: “dat dit huis een huis van gebed mag zijn waar we de levende God mogen ontmoeten en de vrede van God mogen ontvangen, én dat dit een ruimte mag zijn waar allerlei vreemde vogels een plek kunnen vinden om te schuilen en even de liefde en de gastvrijheid van Christus mogen voelen”.

Terwijl de gemeente zong kregen de gemeenteleden voor- en achterin de kerk gelegenheid een kaarsje aan te steken bij een eigen gebedsintentie. “Het laatste kaarsje werd aangestoken voor een broer die in Oekraïne is”, zo werd meegedeeld.

Het slotlied was lied 416: ‘Ga met God’, waarna de predikant de zegen uitsprak. Na afloop kon men samen een kop koffie drinken ‘met een verrassende lekkernij’.

Overigens deelde de Protestantse Gemeente Drachten mee, dat de opbrengst van de Actie ‘Het geluid van Taetske’ tot nog toe € 10.000 heeft opgebracht. Dat geld wordt gebruikt om extra kosten van de verbouwing te dekken.

© 2022. GereformeerdeKerken.info