Laatste dienst in de gereformeerde kerk ‘De Ontmoeting’ te Zevenbergen.
Op zondag 2 maart 2025 werd om 10 uur ’s ochtends in de gereformeerde kerk De Ontmoeting aan de Stationsstraat 2 in het Noord-Brabantse Zevenbergen de laatste eredienst gehouden.
De dienst stond onder leiding van ds. Marloes Meijer en de organist was Gerrit van de Schouw. Muzikale medewerking werd verleend door enkele gemeenteleden.
De Gereformeerde Kerk te Zevenbergen sluit zich aan bij de Protestantse Gemeente Prinsenbeek-Zevenbergen. De kerkdiensten worden in het vervolg in het protestantse kerkgebouw Het Kruispunt aan de Harmonielaan in Prinsenbeek gehouden. Op zondag 16 maart 2025 vindt daar de ‘welkomstdienst’ plaats voor de gemeente van De Ontmoeting in Zevenbergen.
De liederen.
De voor deze dienst gekozen liederen pasten goed bij het afscheid van De Ontmoeting. Zo werden onder meer gezongen lied 1005 (‘Zoeken naar licht hier in de duister’), psalm 146c (‘Alles wat adem heeft love de Here’), Psalm 91a (‘Wie in de schaduw Gods mag wonen hoeft niet te vrezen voor de dood’), lied 818 (‘Niet is het laatste woord gesproken’), lied 822 (‘Wij trekken maar verder, voetje voor voet. Soms lood in de schoenen, soms vleugels van licht’) en als slotlied werd gezongen lied 416 (‘Ga met God en Hij zal met je zijn, jou nabij op al je wegen met Zijn raad en troost en zegen’).
De overdenking.
Tijdens de overdenking van de predikant – over het afscheid van Elia – werden door gemeenteleden gedeelten gelezen uit 2 Koningen 2. Woorden van de volgende strekking werden gesproken:
De profeet Elia weet dat zijn einde komt en zegt tegen Elisa dat hij beter in Gilgal kan blijven, waar ze op dat moment zijn. Maar Elisa wil met hem mee op zijn reis langs de steden waar hij vroeger geweest was. De profeten in Beth-El en Jericho vertellen Elisa dat Elia van hem weggenomen zal worden, maar opnieuw zegt Elisa dat hij tot het einde bij Elia wil blijven.
Misschien herken je die houding van Elisa: je wilt je gemeente niet loslaten. Je wordt boos en verdrietig. Maar het moet, het kan niet anders; net als bij Elisa. God lijkt Elia op een afscheidstournee te sturen. Naar Bethel, naar Jericho, naar de Jordaan, al die plaatsen die belangrijk voor hem waren. Elia weet dat hij verder moet en dat Elisa op aarde verder moet, met zijn eigen leven. Het liefst zou je verder gaan waar je gebleven was. Voor ons waren de classis en de kerkenraad zo’n beetje als die profeten van Beth-El en Jericho: ze waren bij elke scene aanwezig als een soort onheilsbrengers.
De profeten gaan mee als Elia en Elisa al die bijzondere plaatsen aandoen. Ze kwamen in Gilgal, de plaats waar Jozua het land Kanaän binnenging. De stenen die hij er ter gedachtenis oprichtte stonden er nog om het nageslacht er aan te herinneren dat God Zijn volk niet verlaat. Ze kwamen ook te Beth-El, de plaats waar Jacob zijn droom droomde, een steen oprichtte en die zalfde, zodat iedereen kon weten: hier hebben hemel en aarde elkaar aangeraakt. Daarna kwamen ze te Jericho, die grote ‘onneembare’, ommuurde vesting, een belangrijke plaats in het land van Belofte.
Eigenlijk maakten Elia en Elisa met hun afscheidstournee de reis in omgekeerde volgorde als het volk Israël. Ze moesten het oude achterlaten en met het nieuwe beginnen. Daarbij ervoeren ze: we doen dit niet alleen. God gaat met ons mee. God gaf richting en moed.
* Tijdens de overdenking werden nu herinneringen van (oud-) gemeenteleden voorgelezen over ‘de reis van de gemeente van Zevenbergen’: onder meer over het wel en wee van de kindernevendienst, het liturgisch bloemschikken en over de ‘eigenzinnigheid’ van de gemeente. Ook werd gemusiceerd, gezongen en gecollecteerd, waarna de overdenking verder ging:
Elia en Elisa kwamen bij de Jordaan, de grensrivier tussen het oude en het nieuwe, waar je moet loslaten wat goed was. Bij de oever van de Jordaan bleven ze staan. Elia vroeg Elisa: ‘Zeg me wat je hebben wilt als ik van je weggenomen zal worden.’ Elisa antwoordde: ‘Laat mij dubbel in uw geest delen’, waarmee hij aangaf dat hij wilde voortzetten wat Elia was begonnen.
Dat is de belofte die wij elkaar doen: we gaan door. We laten het niet los. In Prinsenbeek worden we een nieuwe gemeente, maar we staan op de schouders van wat hier waardevol is. Dat nemen we mee! We zetten voort wat hier vele jaren geleden werd begonnen.
Elia zei tegen Elisa: ‘Als je ziet hoe ik van je word weggenomen zul je je wens vervuld zien worden. Als je het niet ziet gebeurt het niet. Dan neemt Elia zijn mantel en slaat ermee op het water. Er komt een pad in de rivier. Hij maakte de weg vrij voor Elisa. Met vurige paarden, vurige wagens, met vuur en wind, werd Elia weggenomen. Elia steeg in een stormwind op naar de hemel.
De reactie van Elisa op wat er dan gebeurt is herkenbaar; hij riep: ‘Vader, vader, strijdwagens en ruiterij van Israel!’ Hij scheurde zijn kleren en pakte Elia’s mantel die van diens schouders was afgevallen. Hij sloeg met de mantel op het water en het water vloeide naar links en naar rechts weg. De profeten uit Jericho zeiden tegen elkaar: De geest van Elia is op Elisa neergedaald.
Ook onze kerkenraad heeft een mantel opgepakt en ermee op het water geslagen. Soms met woede en verwarring, maar ook met volharding hebben ze doorgewerkt. Het was makkelijker geweest ermee te stoppen, de boel dood te laten bloeden. Maar ze hebben dat niet gedaan. Ze hadden het verlangen naar een goede toekomst voor ons allemaal.
Elisa gaat verder in Elia’s spoor. Hij begint meteen. Hij gaat naar het water van de doodsrivier en slaat er op. Al zijn woede, zijn kracht, zijn verdriet en verlangen gooit hij in de strijd. Hoe kom je er door heen? Hoe vind je toekomst?
Wie het verhaal verder leest ontdekt dat de profeten nog naar Elia op zoek gingen. Ook wij zullen regelmatig terugkijken. Maar er ligt een nieuwe toekomst voor ons. De doodsrivier is doorwaadbaar geworden en we moeten verder!
Het afscheid van het kerkgebouw.
Tijdens het zingen van ‘Wij trekken maar verder, voetje voor voet’ (lied 822), werden onder meer de Bijbel, het antependium, de doopschaal, het avondmaalsstel, de lantaarn van de kindernevendienst, de paaskaars en de collectezakken de kerk uitgedragen. Ga met God en Hij zal met je zijn, was het slotlied.
Een beeldverslag van de laatste dienst in Zevenbergen >
Translation into English:
“We Continue What Began Here Many Years Ago”.
Final Service in the ‘Gereformeerde’ Church ‘De Ontmoeting’ in Zevenbergen.
On Sunday, March 2, 2025, at 10:00 AM, the final worship service was held in the ‘Gereformeerde’ Church De Ontmoeting at Stationsstraat 2 in Zevenbergen, North Brabant.
The service was led by Rev. Marloes Meijer, with Gerrit van de Schouw as the organist. Several members of the congregation contributed musically and verbally.
The ‘Gereformeerde’ Church in Zevenbergen is joining the Protestant Congregation of Prinsenbeek-Zevenbergen. From now on, services will be held in the Protestant church Het Kruispunt on Harmonielaan in Prinsenbeek. On Sunday, March 16, 2025, a “welcome service” will take place there for the congregation of De Ontmoeting in Zevenbergen.
The Hymns.
The hymns chosen for this service were well suited to the farewell of De Ontmoeting. Among those sung were hymn 1005 (“Seeking light here in the darkness”), Psalm 146c (“Let everything that has breath praise the Lord”), Psalm 91a (“Whoever may dwell in God’s shadow need not fear death”), hymn 818 (“The last word has not been spoken”), hymn 822 (“We keep on walking, step by step. Sometimes with leaden feet, sometimes with wings of light”), and as the closing hymn, hymn 416 (“Go with God and He will be with you, near to you on all your ways with His guidance, comfort, and blessing”).
The Sermon.
During the sermon by Reverend Meijer, which was about Elijah’s farewell, members of the congregation read passages from 2 Kings 2. Words along the following lines were spoken:
The prophet Elijah knows that his end is near and tells Elisha that he should stay in Gilgal, where they are at that moment. But Elisha insists on accompanying him on his journey through the cities where he had been before. The prophets in Bethel and Jericho tell Elisha that Elijah will soon be taken from him, but again, Elisha declares that he will stay with Elijah until the end.
Perhaps you recognize Elisha’s attitude: you do not want to let go of your congregation. You feel anger and sorrow. But it has to happen; it cannot be avoided—just as it was for Elisha. Elisha understands that he must continue without his teacher, and Elijah knows that his time has come. It seems as if God is sending Elijah on a farewell tour—to Bethel, to Jericho, to the Jordan—all places that were important to him. Elijah knows that he must move on and that Elisha must continue on earth, living his own life.
We would prefer to continue right where we left off. For us, the church council and the classis were somewhat like the prophets of Bethel and Jericho: they were present at every moment, acting as bearers of difficult news.
The prophets accompanied Elijah and Elisha as they visited these significant places. They came to Gilgal, the place where Joshua entered the land of Canaan. The stones that Joshua set up there as a memorial still stood, reminding future generations that God does not abandon His people. They also came to Bethel, the place where Jacob had his dream, set up a stone, and anointed it so that everyone would know: heaven and earth touched here. Then they came to Jericho, the great “impregnable” walled fortress, a key location in the Promised Land.
In a way, Elijah and Elisha’s farewell journey retraced the path of the Israelites in reverse. They had to leave the old behind and embrace the new. And in doing so, they experienced: we are not alone in this. God goes with us. God gives direction and courage.
During the sermon, memories from (former) congregation members were shared about “the journey of the Zevenbergen congregation”: reflections on children’s church, liturgical flower arrangements, and the congregation’s independent spirit. There was also music, singing, and an offering before the sermon continued.
Elijah and Elisha arrived at the Jordan, the border river between the old and the new—where one must let go of what was good. They stood at the riverbank. Elijah asked Elisha: “Tell me what you want before I am taken from you.” Elisha replied, “Let me inherit a double portion of your spirit,” meaning that he wished to continue what Elijah had begun.
That is the promise we make to one another: we continue. We do not let go. In Prinsenbeek, we will become a new congregation, but we stand on the shoulders of what was valuable here. We take it with us! We continue what was begun here many years ago.
Elijah said to Elisha: “If you see me when I am taken from you, your wish will be granted. If not, it will not happen.” Then Elijah took his cloak, struck the water with it, and a path opened through the river. He made way for Elisha. With fiery horses, fiery chariots, with fire and wind, Elijah was taken away. He ascended to heaven in a whirlwind.
Elisha’s reaction to what happened is understandable: he cried out, “Father, father, the chariots and horsemen of Israel!” He tore his clothes and picked up Elijah’s cloak, which had fallen from his shoulders. He struck the water with the cloak, and the water parted to the left and the right. The prophets from Jericho said to one another, “The spirit of Elijah has come upon Elisha.”
Our church council has also picked up a cloak and struck the water with it. Sometimes with anger and confusion, but also with perseverance, they have carried on. It would have been easier to give up, to let everything slowly fade away. But they did not. They had a vision for a good future for all of us.
Elisha continued in Elijah’s footsteps. He wasted no time. He went to the water of the river of death and struck it. He poured all his anger, strength, sorrow, and longing into that moment. How do you get through it? How do you find the future?
Anyone who reads further will discover that the prophets continued searching for Elijah. We, too, will often look back. But a new future lies ahead of us. The river of death has become passable, and we must move forward!
The Farewell to the Church Building.
During the singing of “We keep on walking, step by step” (hymn 822), several symbolic items were carried out of the church, including the Bible, the antependium, the baptismal font, the communion set, the children’s church lantern, the Paschal candle, and the offering bags. The closing hymn was “Go with God and He will be with you.”